https://ofogazarbaijan.ir
این که آقایان دو قوه در یک مناسبت آن را بیان کنند و در عمل، در برنامه های توسعه و لوایح سالانه اتفاق خاصی رخ ندهد، صرفا بازی با کلمات است اگرچه این بازی توسط روسای قوا باشد.
به گزارش افق آذربایجان، روزنامه خراسان نوشت: مسعود پزشکیان، رئیس جمهور در نشست نهضت توسعه عدالت در فضای آموزشی با مشارکت مردم، گفت: یکی از راه های حل مشکلات، کمک های دولت است، اما اگر دولت نتوانست و امکانات و بودجه لازم برای کمک را نداشت، آیا ما نباید برای حل مشکل تلاش کنیم و مکانی برای درس خواندن بچه هایمان فراهم کنیم؟ آیا نباید کاری کنیم که بچه هایمان رشد کنند و علم و آگاهی، عزت و سربلندی را در وجودشان شکوفا کنند؟ این وضعیت را قبول نمی کنیم که بچه های ما فضایی برای آموزش نداشته باشند، این قدم اول است و کاری که امروز در خراسان رضوی انجام شده همان اقدام عملی است که ما به دنبال آن بودیم.
محمد باقر قالیباف، رئیس مجلس هم که در جمع معلمان نمونه کشوری و استادان دانشگاه فرهنگیان سخن می گفت، اظهار کرد: خجالت می‌کشم بگویم کیفیت آموزش و عدالت آموزشی کجاست.
او به مصادیق این شرمندگی و خجالت زدگی اشاره کرده است:
در کار جهادی دیدم که در مقطع ابتدایی در محیط مدرسه هنوز گِل و خاک وجود دارد و حتی محدودۀ مدرسه مشخص نیست. دانش‌آموزان در را با طناب بستند یا کلاس شیشه ندارد و همه از یک دستشویی استفاده می‌کنند.
دورۀ ابتدایی که تمام می‌شود دانش‌آموز اسم خودش را هم نمی‌تواند بنویسد؛ اگر این‌ها را با چشم خودمان نمی‌دیدیم شاید اگر کسی می‌گفت باور نمی‌کردیم. باید مصمم باشیم و در این دورۀ مجلس و در این دولت این‌ها را واقعاً تمام کنیم.
در ۲۰ سال، ۱۶ یا ۱۷ نفر در وزارت آموزش و پرورش (به عنوان وزیر یا سرپرست) جابه جا شدند و اگر وزارت آموزش و پرورش برای ما مهم بود، این اتفاقات نمی‌افتاد.
متوسط معدل در آموزش و پرورش وضعیت خوبی متأسفانه ندارد. ما باید مصمم باشیم در این دوره مجلس و دولت، مسائل و مشکلات آموزش و پرورش را حل و فصل کنیم.
ما باید به سمتی برویم که سرانه هر دانش‌آموز را مشخص کنیم. سرانه هر مدرسه باید تعیین شود. ما در برنامه هفتم تاکید کردیم که هر طرح و برنامه‌ای و در هر حوزه‌ای که نقش مردم در آنجا معنی نداشته باشد، آن طرح و برنامه و قانون محکوم به شکست است.
این ها را همه می دانستند
سال های زیادی است که این دردها شامل وضعیت آموزش و پرورش و نظام کم کیفیت آموزشی با انبوه مشکلات و مصائبش همچون کمبود معلم ومحیط آموزشی، فقدان توجه لازم به ارتقای سطح مدارس دولتی و ناکافی بودن بودجه این نهاد، بیان شده و خواهد شد، این که آقایان دو قوه در یک مناسبت آن را بیان کنند و در عمل، در برنامه های توسعه و لوایح سالانه اتفاق خاصی رخ ندهد، صرفا بازی با کلمات است اگرچه این بازی توسط روسای قوا باشد.
در عین حال باید امیدوار باشیم که از فرایند این حرف ها و سخنرانی ها، بودجه یا اراده بزرگی برای کاستن از رنج آموزش و پرورش و بی پناه بودن مدارس دولتی حاصل شود.
(1)
(1)