امید و حرکت؛ داستان دو یار همیشگی

گاهی در میانه‌ی روزمرگی، صدایی درون‌مان نجوا می‌کند: «اگر امید نداشته باشی، هیچ قدمی پیش نمی‌روی»؛ و صدای دیگری پاسخ می‌دهد: «اول باید قدمی برداری تا امید به سراغت بیاید». راستش را بخواهید، هر دو راست می‌گویند. امید و حرکت، دو یار همیشگی‌اند که دست در دست هم زندگی را می‌سازند. اگر یکی غایب باشد، دیگری هم به‌سختی دوام می‌آورد. شما وارد یک چرخه شده اید که وقتی به راه می افتد یک دیگر را تکمیل می کند.

شهریار تبریز/نقی فرشباف: امید مثل چراغی است در انتهای راه، نوری که حتی در تاریکی‌های عمیق چشمک می‌زند و می‌گوید «ادامه بده، این مسیر بن‌بست نیست». روان‌شناسان می‌گویند امید فقط یک حس خوب یا خوش‌بینیِ خام نیست؛ نقشه‌ای است که مقصد و مسیر را نشان می‌دهد و به ما می‌گوید می‌توانی حرکت کنی. وقتی باور می‌کنی آینده‌ای هست که ارزش رفتن دارد، انرژی درونی‌ات بیدار می‌شود و به دنبال راه می‌گردی.
اما امید به تنهایی کافی نیست. اگر چراغ را در دست بگیری و همان‌جا بایستی، هیچ اتفاقی نمی‌افتد. حرکت، به امید جان می‌دهد. و نیروی آن را تامین می کند. قدم‌های کوچک، حتی ساده‌ترین‌ها، می‌توانند به ذهن و دل ما یادآوری کنند که «توانایی درون تو زنده است» و امید تقویت می شود. هر موفقیت کوچک مثل هیزمی تازه است که آتش امید را گرم‌تر می‌کند. حتی شکست هم اگر درست دیده شود، درسی می‌شود که امیدی تازه می‌سازد؛ چون می‌فهمی می‌توانی دوباره برخیزی و راهی دیگر بیابی.
این رابطه‌ی دوسویه در ارتباطات انسانی هم دیده می‌شود. پیام امیدبخش زمانی اثر می‌گذارد که با نشانه‌ای از عمل همراه باشد. اگر تنها شعار بدهیم و بگوییم «امیدوار باش»، شنونده شاید لحظه‌ای لبخند بزند، اما در دلش تغییری رخ نمی‌دهد. در مقابل، اگر همراه با کلامی دلگرم‌کننده، مثالی واقعی بیاوریم یا پیشنهاد عملی بدهیم، پیام‌مان از سطح واژه‌ها عبور می‌کند و به قلب طرف مقابل می‌رسد.
ارتباط مؤثر یعنی بدانیم چه می‌گوییم، چطور می‌گوییم و چه حسی منتقل می‌کنیم. لحن گرم، نگاه همدلانه و دعوت به قدمی کوچک، امید را زنده می‌کند و راه را نشان می‌دهد. قوانین ساده‌ی ارتباطی مثل «گوش‌دادن فعال» و «همدلی پیش از توصیه» کمک می‌کنند رابطه‌ای بسازیم که در آن، امید و حرکت هم‌زمان جریان پیدا کنند.
در زندگی شخصی، وقتی همه‌چیز تیره به نظر می‌رسد، شاید نخستین نیاز، همان جرقه‌ی امید باشد. حتی روزنه‌ای کوچک که بگوید «امکان تغییر هست» می‌تواند مسیر تازه‌ای را روشن کند. اما بعد از این جرقه، حرکت است که آن را به شعله‌ای پایدار تبدیل می‌کند. گام برداشتن، ولو کوتاه، امید را واقعی می‌کند؛ به آن عمق و دوام می‌بخشد.
در مقیاس اجتماعی هم همین قانون برقرار است. جامعه‌ای که تصویر روشنی از آینده نداشته باشد، انگیزه‌ای برای اصلاح و نوآوری پیدا نمی‌کند. رهبران خردمند، پیش از هر چیز چشم‌اندازی امیدبخش می‌سازند و هم‌زمان گام‌های قابل انجام را نشان می‌دهند. مردم وقتی می‌بینند برنامه ای روشن و نتیجه‌ای ملموس وجود دارد، امیدشان از هیجان لحظه‌ای فراتر می‌رود و به نیرویی پایدار برای مشارکت تبدیل می‌شود.
برای ما، راهکار ساده است: امید و حرکت را در کنار هم نگه داریم. کافی است هدفی کوچک پیدا کنیم؛ مثل تماس با دوستی قدیمی، نوشتن چند خط از ایده‌ای که مدت‌هاست در ذهن‌مان مانده، یا حتی قدم‌زدن کوتاه زیر آفتاب. این عمل‌های کوچک، به امید جسم می‌دهند. در عین حال، باید گاهی مکث کنیم، چشم‌اندازی بزرگ‌تر بسازیم و خودمان را به یاد بیاوریم که چرا حرکت می‌کنیم؛ این همان جرقه‌ی امید است که جهت را حفظ می‌کند.

برچسب ها:

شهرداری تبریز یعقوب هوشیار شهریارنیوز اداره کل ارتباطات و امور بین الملل تبریز

به اشتراک بگذارید:

لینک کوتاه :

آخرین عناوین
اخبار مرتبط

پربیننده ترین
پر بحث ترین